Haarlem Wijkcentrum schalkwijk
Haarlem Wijkcentrum schalkwijk
Als Haarlem Schalkwijk met is met 32.000 inwoners een stad is. Dan is onze wijk Meerwijk een klein dorp.
Veel inwoners wonen er al 40 jaar en die kennen elkaar ondertussen wel. Al is het maar van het boodschappen doen bij de Vomar of ze hebben voeger met elkaar gekaart in het voormalig wijkcentrum ‘Het Schalkererf’.
coby wijkcentrum haarlem schalkwijk
Ik hoor vaak dat de mensen daar zo van genoten hebben, klaverjassen in dat oude wijkcentrum. Ik zeg altijd dat wij 10 tafels beschikbaar hebben en dat de verwarming altijd aan staat. Het is er echter nog niet van gekomen, kaarten in ons buurthuis. Waar zou dat aan liggen vroegen wij ons deze week af. Is het dat wij uit principe geen alcohol schenken in ons wijkcentrum, of is er iets anders dat buurtbewoners belemmert om nog meer gebruik te maken van het wijkcentrum dat er juist is voor de mensen uit de buurt.
Wanneer wij vragen aan de mensen wat ze graag zouden willen in het wijkcentrum dan komen er veel antwoorden. Mensen willen kaarten, handwerken, sporten met vrouwen onder elkaar, computerles, noem maar op. Waar wij een beetje op gerekend hadden is dat wij overstelpt zouden worden met vragen om het gebruik van een zaaltje of met vragen over toestemming om dit of dat te doen. We leven dan wel in de nieuwe participatiemaatschappij en moeten meer met en voor elkaar doen, in de praktijk lijkt het wel of mensen dit compleet ontwend zijn om met de buren iets te doen of te ondernemen.
De wereld is zo groot geworden en door EasyJet en Internet nog nooit zo bereikbaar. Toch lijkt de wereld voor veel mensen toch niet veel groter dan ons stadsdeel, de wijk, de straat of het eigen huis. Doen mensen zichzelf dan te kort met dat ‘individualisme’ of zijn wij in de afgelopen 40 jaar welvaartsstaat gewend geraakt aan het feit dat de overheid voor elk probleem of vraag wel een pasklaar antwoord of oplossing heeft? Je hoeft maar naar het loket te gaan en het wordt opgelost, dan was het ook niet nodig om zelf , of samen met de buren, een oplossing te zoeken.
We zijn in Nederland steeds hoger opgeleid. Velen van ons kunnen hun eigen boontjes wel doppen en zoeken zelf naar een oplossing. Toch zijn er ook veel mensen die zich wat minder vrij door de maatschappij kunnen bewegen. Ik werd vandaag via Buuv opgebeld door een oudere mevrouw die ‘ mensen zocht om samen mee te eten’. Ik vertelde haar dat ons wijkcentrum waar wij elke donderdag met elkaar eten , voor haar om de hoek is. Ze vroeg of ik haar niet kon komen ophalen. Nu halen wij al een paar mensen van huis op die slecht ter been zijn, dus eentje meer kan ook wel.
Ik realiseer me nu dat sommige dingen als er ‘even gezellig op uit gaan’ helemaal niet voor iedereen vanzelf sprekend is. De vraag is wel zijn wij daar als maatschappij nog wel op ingesteld of is het in de praktijk lastig om iemand te begeleiden en of mee te nemen de wereld in, of tenminste het huis uit te komen. Zo maar wat vragen die ik me vandaag stel…
